PIEMELSCHAAMTE

Als kind ging ik ieder jaar met mijn ouders op vakantie naar Cavalière, een klein dorpje aan de Franse Cote d’Azur. Cavalière lag in een kleine baai met groot strand, en in de eerste jaren waren er nog bijna geen toeristen. Ik maakte er mijn eerste vakantieliefde mee; een meisje met rood haar uit Amsterdam, destijds de grote verre stad. Ze was met haar ouders eveneens op vakantie. Ik was een jaar of zeven, acht en werd verliefd. Ik ervoer alle onzekerheden en nieuwe ervaringen van een kalverliefde.

Eén ervaring heeft me mijn hele leven achtervolgd en een diepe schaamte achtergelaten. Dat had niet met het meisje te maken maar met haar vader. Toen we met het vaste groepje jongens in zee aan het spelen waren trok een van de jongens mijn zwembroek uit. Hij zwaaide er triomfantelijk mee, en zodra ik de zwembroek wilde terugpakken gooide hij hem naar een andere jongen. Dat ging zo’n tijdje door totdat de jongens het strand opgingen – met mijn zwembroek – en mij hulpeloos achterlieten in zee. Iedereen vond het een goeie grap. Ik durfde echter het water niet uit en schaamde me. Ik was nogal preuts en naaktheid was bij ons thuis taboe.

Gelukkig kwam er op een geven moment redding. De vader van mijn vriendinnetje kwam naar me toe zwemmen. Ik had een fijne band met hem en keek een beetje tegen de man op. Hij kwam dichterbij en ik lachte onzeker omdat ik geen raad wist met mijn ongemakkelijke situatie. De anderen keken vanaf het strand toe. Hij ging achter mij staan, pakte mij bij mijn middel en in plaats van me te redden, tilde hij mij uit het water omhoog, zodat iedereen kon zien dat ik piemelnaakt was…
Een diep gevoel van verraad en schaamte maakte zich van mij meester. Ik werd beschaamd en als jongetje kon ik nog niet bevroeden wat een destructieve uitwerking die ene actie zou hebben. Vaak in mijn leven, als ik mij verraden of beschaamd voelde, kwam dat beeld weer boven water.

Schaamte; een van de meest lastige en diepe emoties die ik ken. Moeilijk om te erkennen, te voelen en los te laten. Schaamte voor sexualiteit, schaamte voor naaktheid, schaamte om te voelen, schaamte voor wie ik ben… Er zijn allerlei vormen en uitingen van schaamte, maar in essentie houden ze ons afgescheiden; van onszelf, van anderen en van de wereld. Het zorgt ervoor dat we een masker van onszelf creëeren om de angstige emoties te verbergen.

DE WILDEMAN
Maar schaamte heeft me ook geholpen te blijven groeien, uiteindelijk ben ik zo met het Mannenwerk in contact gekomen. En daar ontmoette ik de Wildeman.  Een roodbruinharige oerman die mannen opslokt in een meer in het woud. Maar wat in eerste instantie een gevaarlijke gek lijkt, blijkt uiteindelijk een wijze sjamaan die het kleine prinsje in het verhaal helpt om volwassen te worden. Zo werkte het verhaal voor mij ook. Het sprookje van de Wildeman was mijn medicijn. De schaamte die ik had meegekregen als kind over man-zijn, sexualiteit, lust en lichamelijkheid transformeerde langzaam tot kracht en inzicht.

Een tijd terug gaf ik – samen met ons team van Heart of Men – een mannenbijeenkomst van vier dagen in Orval. We gebruikten het proces van Open Space om af te dalen in de onbekende en soms pijnlijke krochten van de ziel. Nadat er steeds meer onderling vertrouwen en intimiteit in de groep was ontstaan vertelde een van de mannen dat hij met een groot probleem zat. Hij had een litteken op zijn piemel. De man zonk tijdens de workshop in een diepe depressie voordat hij uiteindelijk het probleem aan de groep voorlegde. ‘Willen jullie eens kijken?’ De groep stemde in. De man ging in het midden van de groep van 28 mannen staan, deed zijn broek uit en ging liggen. Een ongemakkelijke stilte daalde over de groep. Een van de mannen ging kijken naar zijn geslacht en bestudeerde zijn penis. ‘Niets aan de hand.’ zei hij. ‘Het litteken dat je hebt, hebben we allemaal. Dat is de naad die over je balzak naar de top van de eikel loopt. Het is gewoon een hele mooie piemel.’ Niet alleen de betreffende man maar de hele groep was opgelucht en begon te klappen. Het voelde alsof we door het oog van de naald waren gekropen; door de moed van de man waren we afgedaald naar onze diepste angst en schaamte.

Piemelschaamte. Een zorg die iedere man ongetwijfeld kent maar waar we het nooit over hebben. Is mijn penis wel ok? Niet te klein, te dun, te groot, of te dik? In de sauna of tijdens de sport vergelijken we uiteraard met andere mannen, omdat het zo ten diepste verbonden is met onze essentie als man. Dat ene stukje van ons lichaam herbergt een groot deel van onze identiteit en eigenwaarde, ook al voelen we dat niet altijd zo bewust.

In de kern van ons, het zogenaamde ‘sterke geslacht’, gaat een grote onzekerheid en angst schuil. Maar ik geloof dat door te delen wat er in ons gebeurt we uiteindelijk geheeld worden en er krachtiger uit tevoorschijn komen. Anderzijds, zolang we als mannen die diepste emoties – van schaamte, pijn, angst en verlies – niet onder ogen hebben gezien, hebben we de neiging om deze ‘zwaktes’ op anderen te projecteren. Ik denk zelfs dat oorlog voeren een manier is voor mannen om deze moeilijke innerlijke gebieden niet te hoeven doorvoelen. We reageren de angst en onzekerheid af op de ander. Het vergt veel moed om de innerlijke weg te kiezen: af te dalen, de diepste wonden te aanschouwen, de wildeman te ontmoeten, en er uiteindelijk sterker uit tevoorschijn te komen.

BEVRIJDING
Toen ik een aantal maanden geleden bij vrienden in Den Haag was, stelden ze voor om naar het strand te gaan. Het bleek het naaktstrand te zijn, en eenmaal aangekomen, trokken ze met gezwinde spoed hun kleren uit, en doken in de golven. Ik keek even rond, zag dat het strand verder leeg was en dook erachteraan. Het was heerlijk om naakt in de golven van de Noordzee te zwemmen. Maar toen ik eruit wilde gaan, zag ik opeens een aantal mensen gekleed langs het strand wandelen. Met honden en zo. Ik voelde opnieuw de angst. Ik dacht terug aan mijn jeugdervaring in de Middellandse Zee. Ik talmde in het water, bang om naakt gezien te worden. Vooruit, dacht ik, het wordt tijd om mijn schaamte achter me te laten. Het is tenslotte het naaktstrand. En ik wandelde de zee uit. De schaamte voorbij…


www.tonvanderkroon.com

5 gedachten over “PIEMELSCHAAMTE”

  1. Zo lief en herkenbaar. Dit is wat vrouwen nou ook altijd hebben en met elkaar delen en met jullie mannen willen delen. Kwetsbaarheid. Dat is moed.

  2. Jeetje wat heftig, van die vader van je eerste vriendinnetje… Kan me voorstellen dat je je echt verraden voelde. En prachtig, het verhaal van de mannengroep in Orval. Ik ben juist heel erg bezig met schaamte van vrouwen over hun borsten. Blijkt dat we in onze menselijkheid helemaal niet zo verschillen… Dankjewel voor het delen!

Laat een antwoord achter aan Magdalena Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *